อบเชย
ชื่อภาษาอังกฤษ
Cinnamon
ชื่ออื่น
เชียด
,
จวงดง , ฝนแสนห่า , สมุลแว้ง , มหาปราบ ,
อบเชยไทย
ชื่อวิทยาศาสตร์
Cinnamomum burmanii
(Nees) Blume
วงศ์
LAURACEAE
ชื่อภาษาอังกฤษ
Indonesian Cinnamon,
Padang Cassia, or Korintje
ลักษณะของใบอบเชยไทย
อบเชยญวน
ชื่อวิทยาศาสตร์
Cinnamomum loureiroi Nees
วงศ์
LAURACEAE
ชื่อภาษาอังกฤษ
Saigon Cinnamon
ภาพโดย :
คนโบราณ (a_Rsw
)
สถานที่ :
ทุ่งปลักเหม็ด
ข้อสังเกตุ
:
ลักษณะของใบอบเชยญวน จะมีใบมนป้อมกว่า
ใบและเนื้อไม้มี
กลิ่นหอม
อบเชย เป็นพันธุ์ไม้ยืนต้น ขนาดกลางสูงประมาณ 15 - 20 เมตร
ไม่ผลัดใบเรือนยอด
เป็นพุ่มกลมรูปเจดีย์ต่ำทึบ
เปลือกเรียบสีเทาแก่หรือเทาปนน้ำตาล ใบ เป็นใบเดี่ยวรูป
ขอบขนานเนื้อใบหนาแข็งและกรอบมีเส้นแขนงจากโคนใบ
3
เส้น (เฉพาะใบอบเชย
ญวน เมื่อขยี้ จะมีกลิ่นหอม )
ดอกเล็กสีเหลืองอ่อนหรือเขียวอ่อนออกรวมกันเป็นช่อ
โต ตามปลายกิ่ง
ผล
เล็กแข็งรูปไข่กลับผลมีเมล็ดเดียว
ส่วนที่ใช้ประโยชน์
เนื้อไม้ (อบเชยญวน) มีกลิ่นหอม
เนื้อหยาบแข็ง ค่อนข้างเหนียว ใช้ในการแกะสลัก
ทำเครื่องเรือน,หีบใส่ของใส่เสื้อผ้าช่วยป้องกันมดแมลง
รากและใบ
ต้มให้หญิงคลอด
บุตรใหม่
รับประทานรักษาไข้จากการอักเสบหลังคลอด
เปลือก มีรสหวานหอมใช้เป็น
ส่วนผสมยาหอม
ยานัตถุ์
แก้ปวดศีรษะ
เป็นยาบำรุงกำลัง
ขับลมแก้จุกเสียดแน่นท้อง
บำรุงดวงจิต และใช้เป็นเครื่องเทศปรุงอาหาร น้ำมันที่กลั่นได้จากเปลือกใช้เป็นยาฆ่า
เชื้อโรคและกันบูด
ข้อควรระวัง
ให้งดใช้ในเด็กเล็ก อายุต่ำกว่า
2
ขวบ ผู้ที่มีปัสสาวะเป็นเลือดปัสสาวะ
ขัด เป็นโรคริดสีดวง
อุจจาระแห้งแข็ง และหญิงมีครรภ์ ไม่ควรกินอบเชยเพราะจะเกิด
อาการคลื่นไส้อาเจียน
และเป็นอันตรายต่อไตได้
ดูรายเอียดเพิ่มเติมในหัวข้อ
"
เชียด
"
|