เพื่อเป็นการบันทึกช่วยจำ  เรื่องของภาษาไทยถิ่นใต้  โดยเฉพาะภาษาสงขลาในยุคก่อนให้เด็กรุ่น
หลังได้รับทราบ   จึงขอรวบรวมภาษาสงขลาเท่าที่พอจะหาได้  โดยจะขอยกตัวอย่างเปรียบเทียบ
ภาษาสงขลาของ "โหมฺ-บก"(สงขลาริมทะเล) และ "โหมฺ-เหนือ" (สงขลาเหนือน้ำ,สงขลาตอนใน)
เป็นกรณีศึกษาเบื้องต้น ดังนี้
 

1. ภาษาสงขลากลุ่มที่อยู่เหนือน้ำ("โหม่-เหนือ") หมายถึงภาษาที่ชาวหาดใหญ่,  คลองหอยโข่ง,
สะเดา , นาทวี , จะนะ, เทพา, และสะบ้าย้อย พูดจาสื่อสารกัน  ภาษาสงขลากลุ่มนี้จะมีเอกลักษณ์
เรื่องภาษาสำเนียงที่มีเอกลักษณ์เฉพาะเช่น

          - คนสงขลากลุ่ม " โหมฺ-เหนือ " ( โดยเฉพาะ คนคลองหอยโข่ง ดั่งเดิม ) จะเรียก มะละกอ
 ว่า  กล้วยหลาหรือ แตงต้น  ในขณะที่ปักษ์ใต้ทั่วไป จะเรียกมะละกอว่า “ลอกอ"

           - คนสงขลากลุ่ม " โหมฺ-เหนือ " (  โดยเฉพาะ คนคลองหอยโข่ง,สะเดา,  นาทวี  )  มักจะ
พูดคำว่า หน้อ  ต่อท้ายประโยค  และมีหางเสียงที่ยาวไม่ขาดห้วน ถือเป็นสำเนียงสงขลา  ที่มีความ
นุ่มนวล กว่าสำเนียงสงขลากลุ่ม    " โหมฺ-บก "

          - คนสงขลากลุ่ม "โหม่-เหนือ"   (โดยเฉพาะคนคลองหอยโข่งสมัยก่อน )  จะใช้คำว่า  ได่
ในความหมาย ทำไม   ในขณะที่คนปักษ์ใต้ทั่วไปจะใช้คำว่า  ไส่     ตัวอย่างเช่นประโยคต่อไปนี้ที่
แม่เฒ่าชาวคลองหอยโข่ง  ถามลูกหลาน ที่ไปเยี่ยมถึงบ้านว่า   " มา ได่  หะ โหลก "   ซึ่งมีความ
หมายว่า "มาทำไม ละลูก"

2. ภาษาสงขลากลุ่มที่อยู่ริมทะเล (โหม่-บก)  โดยเฉพาะชาวสงขลาที่อยู่ในเขตอำเภอสิงหนคร,
อำเภอสะทิ้งพระ และอำเภอระโนด      แม้ส่วนใหญ่ จะมีสำเนียงใกล้เคียงกับชาวสงขลาเหนือน้ำ
(โหม่-เหนือ)  แต่ก็มีความแตกต่างที่เห็นได้ชัดคือ

            - ในส่วนของ "โหมฺ-เหนือ" (คนหาดใหญ่,  คลองหอยโข่ง, สะเดา)  แม้จะออกเสียง ร. ที่
เป็นพยัญชนะนำได้ แต่จะออกเสียงอักษรควบ ร.ไม่ได้เช่นเดียวกันกับคนสงขลาริมทะเล  ตัวอย่าง
เช่น

      -  ภาษาสงขลาแท้  หางเสียงจะไม่ขาดห้วน แต่จะค่อยๆ เบาเสียงลง  ลักษณะดังกล่าวช่วยให้
         ภาษาสงขลา ฟังแล้ว ไม่หยาบกระด้าง
      -  รอหน่อย จะไปด้วย    คนสงขลา จะพูดว่า " ท่ามั้ง ไปค้อย " ในขณะที่ไทยถิ่นใต้ในจังหวัด
         อื่นๆ จะพูดว่า    " ท่ามั้ง ไปกัน "
      -  คำว่า   เบอะ , กะเบอะ ซึ่งมีความหมายในภาษาไทยมาตรฐานว่า  เพราะว่า,  ก็เพราะว่า
         จะเป็นคำพูดที่ติดปากของคนสงขลา
      -  เงิน ที่ใช้จับจ่ายซื้อสินค้า  คนสงขลา จะเรียกว่า เบี้ย ในขณะที่ ท้องถิ่นอื่น เรียกว่า   ตางค์
      -  กระเป๋าเสื้อ กระเป๋ากางเกง   คนสงขลาดั้งเดิม  จะเรียกว่า  ถุงเสื้อ ถุงกางเกง
      -  ภาษาสงขลาจะใช้คำว่า  ไม่หอน   ในความหมาย  ไม่เคย
            เช่น  ฉานไม่หอนไป  ฉานไม่หอนรู้   (  ฉันไม่เคยไป  ฉันไม่เคยรู้)
                   
          ฯลฯ     ฯลฯ

หมายเหตุเพิ่มเติม :

1. เนื่องจาก " คนโบราณ"  ผู้รวบรวมเป็นคนสงขลา ลูกหลานคลองหอยโข่ง    จึงใคร่ขออนุญาตยึด
ภาษาสงขลาสำเนียงคลองหอยโข่งเป็นต้นแบบ   โดยจะใช้สำเนียงสงขลาในถิ่นอื่น  รวมทั้งสำเนียง
ภาษาไทยถิ่นใต้ในจังหวัดอื่นๆมาเปรียบเทียบ เพิ่มเติมเพื่อให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

2. กรณีการออกเสียง ร ของคนสงขลา  " คนโบราณ"  ผู้รวบรวมและนำเสนอ   ขอยืนยัน ณ ที่นี้ว่า
คนสงขลา ในกลุ่ม "โหมฺ-เหนือ"(คนหาดใหญ่, คลองหอยโข่ง, สะเดา)  สามารถออกเสียง ร. ที่เป็น
พยัญชนะนำได้ ซึ่งอาจจะเป็นความเห็น ที่คัดค้านผลงานวิจัยของนักวิชาการหลายๆ ท่านที่ได้สรุป
ไว้   ทั้งนี้ คนโบราณไม่ใช่นักภาษาศาสตร์  หากเป็นเพียงลูกหลานคลองหอยโข่ง  ที่ได้ยินเสียง
ปู่ย่าตาทวด พูดกันมา ตั้งแต่จำความได้ จนปัจจุบัน อายุกำลังใกล้ 60 ....

                                                                                              " คนโบราณ"

 

เพื่อรับทราบรายละเอียดความแตกต่าง ระหว่างเสียงภาษาไทยกรุงเทพกับสำเนียงภาษาไทยถิ่นใต้  เข้าไปอ่านได้ที่   ภาษาสงขลา โดยสังเขป หลายต่อหลายคำ ในภาษาไทยถิ่นใต้(สงขลา)  มา จากคำภาษามลายู (โบราณ)   ดังนั้น เพื่อทราบที่มาที่ไปของคำ  เชิญเข้าไปอ่านได้ที่   ภาษามลายูกับภาษาไทยถิ่นใต้