อักษรเขมร
ตัวอักษรภาษาเขมร ที่ชาวเขมรใช้อยู่ในประเทศกัมพูชา
ปัจจุบัน มี
2 ชนิด คือ
อักษรมูล
และอักษรเชรียง อักษรทั้ง
2 ชนิดมีลักษณะการเขียนและการใช้งานที่ต่าง
กัน
ดังนี้
"อักษรมูล"
อักษรมูล เป็นตัวอักษรที่เดิมใช้ในการเขียนหนังสือธรรม
เช่น คัมภีร์พระไตรปิฎก,
หนังสือเทศน์ ปัจจุบันมักใช้ในงานศิลป์ /
ป้ายโฆษณา หรือ งานเขียน
ที่ต้องการให้มีจุด
เด่นพิเศษ เช่น ชื่อหนังสือ ชื่อบทชื่อหัวข้อ หรือชื่อเฉพาะ
อักษรมูลนี้ หากดัดแปลงให้
ตัวอักษรบางตัว ให้มีเส้นน้อยลง จะเรียกว่า
" อักซอคอม" หรือ อักษรขอม
แต่โดยทั่ว
ไป ชาวเขมรจะเรียกอักษรทั้ง
2 แบบนี้ว่า อักษรมูล
อักษรมูล นี้ ถือเป็นต้นแบบที่ คนไทยในสมัยก่อน
ทั้งในภาคกลาง ภาคอีสานและ
ภาคใต้ (ยกเว้นภาคเหนือ)
นำมาใช้ในการเขียนหนังสือทางศาสนา
และจัดบันทึกทั่วไป
โดยใช้คำไทยเขียนด้วยภาษาขอมเรียกว่า
" อักษรขอมไทย
"
และพัฒนเปลี่ยนแปลง
ตามลำดับจนกลายมาเป็น อักษรไทย ในปัจจุบัน
อักษรมูล ( ไม่ได้แสดงตัวเชิง)
|
"อักษรเชรียง"
อักษรเชรียง เป็นตัวอักษรที่เขมรใช้มากในปัจจุบัน ทั้งในการพิมพ์และเขียน แต่
เดิมก่อนที่จะมีเทคโนโลยี่การพิมพ์เขมรจะเขียนตัวหนังสือเอียงหรือ อักษรเชรียงนี้ เมื่อมี
การพิมพ์หนังสือจึงได้มีการดัดแปลงเป็นตัวหนังสือตรง ( อักษรชนิดนี้จึงมีชื่อใหม่ว่า อัก
ซอโฌ หรืออักษรยืน )
อักษรเชรียง (พร้อม ตัวเชิง)
ลักษณะอักษรเชรียง ที่เขียนโดยทั่วไป
( เป็นตัวอย่างเฉพาะตัวอักษร
-ไม่มี ตัวเชิง)
|
เทียบกับอักษรไทยได้ ดังนี้
ก
ข ค
ฆ
ง
จ
ฉ
ช
ฌ ญ
ฏ
ฐ ฑ
ฒ
ณ
ต
ถ ท
ธ
น
ป
ผ
พ
ภ
ม
ย ร
ล
ว
ส
ห
ฬ อ
ตัวอย่างภาษาเขมร
( เขียนด้วย
อักษรมูล และ
อักษรเชรียง )
|
ทั้ง
2 บรรทัดนี้ ตัวหนังสือคือ"อักษรเขมร"
อ่านออกเสียงว่า อักซอ เคย์มะระ
บรรทัดบนเป็นตัว "อักษรมูล" หรือ
"อักซอ คอม"
บรรทัดล่างเป็นตัว "อักษรเชรียง" หรือ
"อักซอเจรียง" หรือ อักษรตัวเอียง
|
|
อ่านว่า
โลบ
เปก
นวมออย
ขาดเลียบ
แปลเป็นภาษาไทย
จะมีความหมายว่า "โลภมากทำให้ขาดลาภ(เสื่อมลาภ)"
|
| 
